52 książki na 2015 rok

"Dzieci, które czytają książki, zawsze je czytały, a te, które ich nie czytają, nigdy po nie nie sięgały. Po prostu 20-30 lat temu te nieczytające dzieci po prostu grały w piłkę na ulicy lub robiły coś podobnego. A jeżeli dzieci nie czytają książek, to w porządku – świat zawsze będzie potrzebował ludzi do mycia podłóg."

Terry Pratchett

Co roku pojawiają się pomysły, jak zachęcić ludzi do czytania. W tym roku mamy akcję „Przeczytam 52 książki w 2015 roku”. Założenie jest proste – 52 tygodnie, jedna książka na tydzień. Niby nic takiego, bo to tylko jedna, dodam że dowolnej grubości, książka na siedem dni. Jednak na fanpage’u tej akcji na Facebooku pojawiają się hejty. Skąd to podejście?

Dziwią mnie negatywne opinie ludzi, przecież nikt nikogo nie zmusza. To tylko propozycja. Nie zauważyłam sceptycyzmu wobec stron proponujących zdrowe odżywianie się, czy uprawianie sportu. Więc zapytam ponownie: skąd to podejście?

Nie zamierzam też nikogo przekonywać, że czytanie to dobra rzecz. To indywidualna sprawa każdego z nas. Ale nie rozumiem tej niechęci. Czy zgadzam się z autorem cytatu? Niekoniecznie. Ja sama jestem typem mola książkowego. Ale! Jeśli macie teraz przed oczami postać z amerykańskiej komedii, która nosa nie wyściubia z domu i nie wie co to życie, to jesteście w błędzie.

No więc na początek kilka faktów, które przeczą założeniu autora, jakoby albo spędzało się czas na podwórku, albo na czytaniu: lubię wyjść ze znajomymi (i nie jest to spotkanie klubu książki, bo mało kto z nich czyta tyle, ile ja), podróżować i po prostu dobrze się bawić. W dodatku lubię oglądać mecze piłki nożnej, ręcznej i siatkowej. Poza tym, uwielbiam zakupy, oczywiście nie mówię tu o spożywczych. No i paznokcie! Tak, dodam jeszcze, że jestem filologiem. Można by powiedzieć, że w takim razie wszystko jasne; filolog! Otóż nie. Nie każdy, kto kończy filologię uwielbia czytać. Uwierzcie mi, wiem co mówię.

Ale wracając do książek. Pasję odziedziczyłam po mamie. Ale to niczego nie tłumaczy, bo siostra już niekoniecznie. W czasach szkoły nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tak naprawdę mało kto czyta. Nie rozmawiało się o tym. Temat książek pojawiał się przy okazji przerabiania kolejnej lektury na języku polskim. Ot i tyle. Co do lektur… Zabawne jest to, jak niektórzy postrzegają literaturę jako taką. Koleżanka ze studiów, dodam, że z tego samego kierunku, gdy dowiedziała się, ile czytam, była zdziwiona, że z własnej woli sięgam po „lektury”. Skąd ten cudzysłów? Już tłumaczę, bo sama z początku nie zrozumiałam... Nie mówiła tu o pozycjach, które profesor zadał nam na zajęcia z literatury. Choć przyznaję, że o tym pomyślałam w pierwszej kolejności, bo sformułowanie „czytać lekturę” przywodzi mi na myśl nic innego, jak właśnie obowiązek szkolny. Dla niej książką-lekturą była po prostu literatura. I nie ważne, że nie było tu mowy o kanonie literatury pięknej, ponieważ jeśli dobrze pamiętam, to byłam wtedy na ponownej lekturze „Sagi o ludziach lodu” Margit Sandemo. Saga liczy 47 tomów. I owa koleżanka była zdziwiona, że w wolnym czasie, po zajęciach na uczelni, a przed naszym wyjściem do klubu, ja siadam i, o zgrozo, z własnej woli!, czytam. Co według niej nie było lekturą? (Przy czym słowo to w jej ustach było nacechowane mocno negatywnie). Otóż nie mam pojęcia. Dodam tylko, że ta sama koleżanka twierdziła, że w cały swoim życiu przeczytała być może 47 książek, z czego były to tylko zadane w szkole pozycje, a i tak większość z nich to streszczenia. Nie chodzi tu o to, że nie lubię tej dziewczyny. Wręcz przeciwnie! Uwielbiam ją. Chodzi mi tylko o przedstawienie zdziwienia i niezrozumienia niektórych ludzi przyjemności, jaką jest czytanie.

Wróćmy do całej tej akcji 52 książek. Dzięki niej przypomniałam sobie wyżej opisaną sytuację i stwierdziłam, że tak naprawdę nie jestem w stanie określić, nawet w przybliżeniu, ilości przeczytanych przeze mnie książek. 500? 1000? Mogłabym usiąść i postarać się spisać to wszystko, oczywiście. Ale w jakim celu? Dla uzyskania samej tylko i to mocno przybliżonej liczby? Nie potrzebuję tego. Nie dla ilości czytam. Dlaczego więc?

I tu dochodzimy do sedna sprawy. Czytanie jest po prostu przyjemnością. Dla każdego coś się znajdzie. Ja sama zahaczyłam o wiele rodzajów powieści: fantasy, przygodowe, romanse, obyczajowe, literatura faktu, czy obozowa. Nie raz również zdarzyło się tak, że po przeczytaniu kilku stron, po prostu odkładałam egzemplarz, bo mnie absolutnie nie porwał. Zresztą, kto pierwszy jest bez winy, niech rzuci kamieniem... Nie zawsze też udało mi się przebrnąć przez lektury szkolne – czasami kończyło się na streszczeniach. Nie był to dobry wybór, ale cóż, nikt nie jest idealny. Teraz natomiast mogę sobie na to pozwolić bez wyrzutów sumienia. Bo to ma być przyjemność. Tak samo, jak obejrzenie dobrego filmu, pójście na siłownię, wyjście do restauracji, czy do klubu, potańczyć.

Oczywiście nie neguję ludzi, którzy nie widzą przyjemności w siedzeniu i zagłębianiu się w świat fantazji. Ich prawo. Ja nie lubię bawić się w mechanika. Ale nie krytykuję tych, którym to sprawia przyjemność. Fani dobrego odżywiania się czy też sportu nie wzbudzają tylu kontrowersji co osoby sięgające po książkę z własnej i nieprzymuszonej woli. Skoro sprawia im to przyjemność, to dlaczego nie? A o to właśnie chodzi! O przyjemność. Każdy z nas jest inny, każdy lubi coś innego. Gdybyśmy byli tacy sami, byłoby nudno. Jeśli nie podzielasz pasji czytania, Twoje prawo, ale dlaczego od razu krytykujesz?

Ja wyznaję taką zasadę: żyj i pozwól żyć innym. Staram się żyć zgodnie ze sobą, skupiać się na tym, co pozytywne w życiu i jeśli coś mi sprawia przyjemność, to po prostu to robię. A tak dla siebie samej, postanowiłam od tego roku spisywać tytuły, które przeczytam. Tak, żeby już się nie zastanawiać no i może tak po prostu dla przyjemności ;)

Ewa