Do czego zmierzamy?

W mediach najlepiej sprzedają się: przemoc, wulgarność, akcja oraz głupota. Mało kogo interesuje oglądanie ludzkiej życzliwości, a produkcje przedstawiające miłości nazywane są łzawymi. A jak jest na co dzień?

Właśnie wróciłam z wyjazdu z grupą Francuzów. Wyjątkowo trafiłam na grupę wiekowo zbliżoną do mnie, w dodatku z podobnym światopoglądem. Sobotni wieczór, jako że był ich ostatnim w Polsce, przedłużył się nam znacznie… Rozmawialiśmy chyba na każdy z możliwych tematów, w tym o podejściu niektórych ludzi do innych osób. Zastanawialiśmy się, skąd, u licha, w relacjach międzyludzkich obecna jest ta wulgarność, w dodatku połączona z agresją.

Każdy z nas zaobserwował w swoim bliższym, czy dalszym otoczeniu jej przejawy. Skąd się bierze w ludziach potrzeba naskakiwania w wulgarny sposób na innych? I to nie tylko za to, że mają odmienne zdanie w danej sprawie. Czasem mam wrażenie, że to tylko tak, dla sportu. Atak słowny, wypowiedź ozdobiona soczystą porcją wulgaryzmów, a najlepiej dodać do tego jeszcze jakiś osobisty przytyk i voilà! recepta na bycie pospolitym burakiem gotowa.

Spotkałam się już z opinią, że moje postrzeganie jest sztywne. Bo przecież jeśli rzucimy sobie taką łaciną podwórkową i potocznie mówiąc dowalimy komuś ciętą (i jakże trafną) uwagą, najlepiej osobistą, to przecież nie jest to żadne wielkie halo! Przecież to tylko takie tam sobie Polaków rozmowy…

Żarty, żartami, ale czy młodzi ludzie nie potrafią już rozmawiać kulturalnie? Czy to w żartach, czy w czasie scysji, doszliśmy do wniosku, że w naszym pokoleniu coraz trudniej o świadomość tego, że „czegoś nie wypada”. Nie chodzi mi tu o popadanie ze skrajności w skrajność, ale odrobina kultury jeszcze nikogo nie zabiła.

Chyba :P